मलेसिया,– नेपालमा बेरोजगार भएपछि गरिब १३ वर्षअघि बसुन्चेत–१ नुवाकोटका हरिबहादुर घले वैदेशिक रोजगारीका लागि मलेसिया गएका थिए ।
त्यसबेला भर्खरै बिहे गरेका उनको आर्थिक स्थिति अति कमजोर थियो। बिहे गरेको भोलिपल्ट बाट नै उनलाई पारिवारिक जिम्मेवारी समेत थपियो।
उसलाई गाउँको मजदूरीबाट आउने पैसा थोरै भएकाले घर व्यवहार चलाउन झन कस्टकर भयो भन्दै विदेश हानिएका थिए । त्यही बेला उता फेरि श्रीमती गर्भवती भइन्। उनलाई खर्चले धान्न धौ धौ हुन थालिसकेको थियो । त्यसपछि परिवार र भावी सन्ततिको सुन्दर सपना साँचेर उनी कमाउन मलेसियाको टिकट काटिछाडे ।

अनि हानिए मलेसिया । फेरि नेपालमा उनकी श्रीमतीले छोरी जन्माइन् ।  अहिले उनकी छोरी ११ वर्षकी भइसकेकी छिन् । यता छोरी र उनको श्रीमती उनको पर्खाईमा दिनरात तड्पिरहेका छन् ।

उनी चाहिँ मृत्युदण्डको पर्खाइमा मलेसियाको जेलमा कष्टकर दैनिकि जीवन बिताइरहेका छन्। के मा काम गर्थे त हरिबहादुर, यसरी फसाए साथीले उनलाई !
हरिबहादुर सन् २००३ मा नेपालबाट होटलमा कामका लागि गएका थिए । होटलमा मेहेनतका साथ काम गर्थे। उनको सुरुमा त कमाइ ठिकै थियो ।
एक दिनको कुरा हो, होटेलमा काम गर्ने सिलसिलामा हामी पनि नेपाली भन्दै गणेश गुरुङ र साजन गुरुङसँग परिचय गरेका थिए । सधैं भेटघाट बढेसँगै दोस्तीसमेत बढ्दै गयो । उनीहरुले विस्वास छौ भन्दै उनलाई कहिलेकाँही केही सामान राख्न दिन्थे। उनले जतनसाथ राखिदिन्थे र सामान फिर्ता लिँदा केही पैसा पनि दिन्थे।
उनी साथीहरुले गरेको विश्वासप्रति निकै मख्ख हुन्थे । र अझ पैसा पाउँदा त झन बढि नै मख्ख पर्थे ।

कुरा सन् २००३ मे ३० को हो । उसलाई गणेश गुरुङले सधैँ जस्तै एउटा ब्याग राख्न दिएर हिँडे। ब्याग थन्काइदिएर उनी आफ्नो काममा व्यस्त भए । त्यो दिन उनको दशा भनौं, ब्याग राख्न दिएको केही बेरमा मलेसियन प्रहरी होटलमा आइपुग्यो। होटलमा भटाभट खोजतलास गर्न थाल्यो।

उसलाई गुरुङले राख्न दिएको ब्यागमा प्रहरीले खोजतलास गर्न थाल्यो । प्रहरीले ब्यागभित्रबाट ८ ग्राम हिरोइन भेट्टायो । प्रहरीले यनको ब्यागबाट हिरोइन निकाल्दा उनी छाँगाबाट खसे झैं भएका थिए ।

त्यसपछि उनलाई प्रहरीले पक्राउ गर्यो । त्यही बेला होटलबाट प्रहरीले गिरफ्तार गरि उनीमाथि लागूऔषधको मुद्दा चलायो ।

क्लालाम्पुरको नेपाली दुतावासकाअनुसार शुरुमा तल्लो अदालत हाइ कोर्टले सन् २००९ नोभेम्बर २६ मा उनलाई मृत्युदण्डको फैसला सुनायो। सो फैसलाविरुद्ध नेपाली दुतावासले पुनरावेदन गर्यो ।

सन् २०११ को जनवरी २५ मा दोस्रो तहको अदालतले पुनरावेदन खारेज गर्दै हाई कोर्टकै फैसलालाई सदर गर्यो । दुतावासले हरिबहादुरको ज्यान जोगाउन दोस्रो तहको अदालतको फैसलाविरुद्ध सर्वोच्चको ढोका ढक्ढक्यायो। तर सन् २०१२ को सेप्टेम्बर २५ मा अन्तिम फैसला गर्दै सर्वोच्चले हरिबहादुरलाई मृत्यु दण्ड हुने निर्णय नै सदर गर्यो ।

सर्वोच्चको फैसलापछि हरिबहादुरको ज्यान जोगाउन मलेसियामा सबै कानुनी बाटाहरु लगभग बन्द भएका छन्। हरिबहादुर अहिले यहाँको काजाङ जेलको मृत्युण्डको पर्खाइमा दिन बिताइरहेका छन्। उनलाई मृत्युदण्ड दिइने मिति तय भइसकेको छैन। पार्डन बोर्डले सो मिति जुराउनेछ। मलेसियाका राजा अब्दुल हालिम प्रमुख रहेको पार्डन बोर्ड यहाँका अदालतका निर्णय कार्यान्वयन गर्ने अन्तिम निकाय हो।
हरिबहादुरको ज्यान जोगाउने सबै कानुनी बाटा बन्द भए पनि नेपाली दुतावासले अझै कुटनीतिक पहल गरिरहेको छ। यो घटनालाई नजिकबाट नियाली रहेकी मलेसियाका नेपालका दुतावास राजदुत डा.निरन्जन सिंह बस्नेतकाअनुसार दुतावासको आग्रहमा तत्कालीन प्रधानमन्त्री बावुराम भट्टराईले यहाँका प्रधानमन्त्रीलाई हरिबहादुरलाई मृत्युदण्ड नदिन आग्रह गर्दै पत्र लेखेका थिए। मृत्युदण्डको प्रक्रिया यहाँ अघि बढ्न थालेपछि दुतावासले उनको ज्यान जोगाउने अन्तिम अस्त्रका रुपमा राष्ट्रपति डाक्टर रामवरण यादव आग्रह गरेको छ।

राष्ट्रपतिले पनि दुतावासवासको आग्रह् अनुसार सन् २०१४ को १४ जुलाईमा यहाँका राजा अब्दुल हालिमलाई मृत्यु दण्ड नदिन आग्रह गर्दै पत्र लेखेका छन्। राष्ट्रपतिको पत्रलाई यहाँको पार्डन बोर्डले पेन्डिङमा राखेको छ। अब हरिबहादुरलाई मृत्युदण्डबाट रोक्न सक्ने एक मात्र निकाय यही पार्डन बोर्ड मात्रै हो।

मृत्यु पर्खेर जेल बसेका हरिबहादुरलाई आजभोलि दिन र रात एकै लाग्न थालेको छ।
उनको अवस्था बुझ्न समय–समयमा जेल गइरहने दुताबासका कर्मचारिलाई जाने गरेको राजदुत बस्नेतले जानकारी दिउका छन् । मेरो मृत्यु त निश्चित छ होला है म्याडम।ु आफ्नो देशको नागरिकले अर्काको देशमा मृत्यु निश्चित देखिरहँदा आफूलाई नरमाइलो लाग्ने उनले बताउँछन्।
उनको ज्यान जोगाउन नेपालबाट राष्ट्रपतिले यहाँका राजालाई पत्राचार गरेको खबर सुनाउँदा उनको अनुहार एक्कासि चमक देखियो।
अब म मारिन्न होला त रुु यो प्रश्नको जवाफ उनले दिन सकिनन् र भने, हामीले बचाउने प्रयास गरिरहेका छौं। चिन्ता नगर्नुस्।
हरिबहादुरले आफूले गल्ती गरेर नभई अर्काको सामान राखेकै भरमा मृत्युदण्डको सजाए सुनाइएको गुनासो गर्छन्। उनी नेपालबाट यहाँ आउँदा गर्भमा रहेकी छोरी अहिले ११ बर्ष भैसकेकी छिन् । उनलाई मर्नुअघि एक पटक छोरीको मुख हेर्न चाहन्छन्। मर्नुअघि छोरीको मुख देख्न पाए हुन्थ्यो। छोरीकै मुखै नदेखी मर्छु की ! उनी भन्छन्।
उनलाई मृत्युदण्डको फैसला सुनाइएपछि श्रीमतीले नेपालमा दोस्रो बिहे गरिन्। बावु मलेसियाको जेलमा र आमा अर्कैसँग हिँडेपछि ती बालिकाको बिचल्ली छ।
माफी पाएर नेपाल फर्किएमा छोरी पढाउने र वृद्ध आमाबुवाको हेरचाह गर्ने उनको धोको छ। राष्ट्रपतिले फेरि पहल गरे आफू बाँच्छु कि भन्ने आशा उनमा छ।
अब यहाँका राजाले राष्ट्रपति रामवरण यादवको आग्रहलाई स्वीकार गरी दयालु नबन्ने उनले मृत्यु स्वीकार्नुको विकल्प छैन।

-रातोपाटी डट कमबाट